Tijdens de Tweede Wereld Oorlog was de Duitse FlaK 40 (Flugabwehrkanone 40) verre weg het beste luchtverdediging kanon.
De 27,9 kg granaat had een max. snelheid van 880 m/s en een maximum hoogte van 14.800 m. Het kanon kon vrijelijk 360 graden ronddraaien, een nadeel was dat het vast opgesteld werd en niet snel te verplaatsen was.
In vergelijking, de granaten van de FlaK 40, beschikten over circa vier keer de kruitlading van de bekende 88 mm FlaK's, waardoor de mondingssnelheid een derde hoger lag. Dit maakte gericht neerhalen van snel-bewegende doelen een stuk eenvoudiger. Het prototype is in 1937 getest en het bleek toen te zwaar van gewicht te zijn. In de periode 1939 - 1945 zijn er, enigszins aangepast, slechts 1125 stuks van gebouwd. Dit kwam mede door de hoge productie kosten en doordat de levertijd lang was van het complexe wapen systeem.
De granaten explodeerden op basis van een tijdmechanisme in de ontsteking, pas tegen het einde van de oorlog werd er een tweede ontstekingsmechanisme geplaatst dat op basis van druk/contact werkte. Het gebeurde herhaaldelijk dat een granaat dwars door een vliegtuig heen ging en daarna pas explodeerde.

Varianten:
12.8 cm FlaK 40, 1125 stuks van gebouwd.
12.8 cm Flakzwilling 40/2, Gebruikt op zgn. FlaK toren, in totaal zijn er 34 stuks geleverd, kon max. 20 granaten per minuut afvuren.
12.8 cm PaK 40, afgeleid van de FlaK 40, bestemt voor het prototype tank de Sturer Emil, waarvan een is ingezet bij de Slag om Stalingrad.