Het verhaal van de acht tons middel zware half track, de Sonder-Kraftfahrzeug 7. Krauss Maffei AG start in 1928 met eerste studie model de M7, dit blijft bij een papieren ontwerp.
In 1933 werd op basis van de door de Waffenamt opgestelde specificaties het prototype M8 ontwikkeld.
De was iets groter dan het M7 model en het prototype werd voorzien van een 6 cilinder benzine motor, Maybach HL52. Naast de firma Krauss-Maffei AG (KM M8) word er ook door Buessing-NAG (BN M8) en Daimler-Benz (DB M8) gewerkt aan de ontwikkelingsopdracht van het Waffenamt.
 
In 1936 verschijnt het verbeterde nieuwe model de KM- M9, deze werd uitgerust met een nieuwe Maybach motor, type HL57. Krauss-Maffei AG bouwt 127 stuks half tracks type KM-M9 in 1936.
Vanaf 1936 start de ontwikkeling van de KM-M10, welke werd uitgerust met een Maybach HL62 motor.
Een vergelijkbaar voertuig werd geproduceerd bij Hansa-Lloyd-Goliath AG in Bremen (het latere Borgward) en werd HL-M10 genoemd. In 1936 zijn er 222 stuks van geproduceerd door Hans-Lloyd AG.
 
In 1937, ging de productie van het uiteindelijke model de KM m11 van start, deze verkreeg de officiële benaming: "Mittlerer Zugkraftwagen 8t (Sd.Kfz.b 7)" Ter informatie, acht tons houdt in dat het voertuig een last van acht ton kan voorttrekken. Gelijktijdig produceerde Borgward het vergelijkbare model, de HL m11. In 1943 werd in de Sf.Kfz. 7 de Maybach HL 62 motor vervangen door de Maybach HL 64.

De door de Duitse firma Krauss Maffei AG in München ontworpen half track Sd.Kfz. 7 was geschikt voor het vervoeren van 12  manschappen en het voorttrekken van een artillerie of houwitser kanon.
Daarnaast was er nog voldoende ruimte om bagage, waaronder munitie mee te nemen.
De Wehrmacht was in die tijd daarin uniek, elders in Europa gebruikte men voor deze taken hoofdzakelijk een middel zware of zelfs zware vrachtauto. Deze vrachtauto's waren immers sneller op de weg, daarin tegen deed de half track het veel beter in het terrein.
Vanaf 1938 begint de productie van de Sd.Kfz. 7 bij drie firma's, Krauss-Maffei in München, Borgward in Bremen en bij Saurerwerken in Wenen. Er zijn ruim 3200 stuks gemaakt tot en met 1944.
Van 1941 tot 1944 zijn een beperkt aantal Sd.Kfz. 7 uitvoeringen door de Duitsers geleverd aan het Bulgaarse leger, waarvan er een aantal in handen van Tito zijn gekomen. Een vijftal Sd.Kfz. 7 zijn door Duitsland in 1939 geleverd aan Brazilië, de oorlog stond verdere levering over zee met schepen in de weg.
 

Vanaf 1942 werd er ook een 3,7 cm luchtafweer kanon geplaatst van het type FlaK 36, 37 of 43. De half tracks die werden uitgerust met een 3,7 cm kanon kregen de benaming Sd.Kfz 7/2 of wel de: "3.7cm FlaK 36/37/43 auf Selbstfahrlafette".
Selbstfahrlafette betekent zelf rijdend kanon. De productie van deze Sd.Kfz 7/2 ging door tot aan februari 1945. Het precieze aantal gemaakte Sd.Kfz. 7/2 is niet bij mij bekend, in februari 1945 waren er 123 stuks in gebruik bij de Wehrmacht. Zowel van de 7/1 als van de 7/2 zijn er uitvoeringen die werden geleverd met een open cabine en een gesloten gepantserde cabine. Bij de versie met een gesloten cabine werd tevens een 8 mm dikke staal plaat voor de radiator van de motor geplaatst. Het voertuig kon 120 stuks magazijnen 3,7 cm munitie meenemen. Eventueel kon er een extra aanhanger, de Sonder Anhaenger 57, achter de half track voortgetrokken worden met opslagruimte voor 432 stuks magazijnen.
 

De Sd.Kfz. 7/2 met zijn 37 mm luchtafweer kanon was tijdens de oorlog bij drie onderdelen ondergebracht: de Duitse Wehrmacht-Luftwaffe, Wehrmacht Heer en de Waffen SS. De Sd.Kfz. 7/2 is door de deze onderdelen op alle Duitse fronten in gebruik geweest, ook in Noord-Afrika. In eerste instantie was het ontwikkeld als een luchtafweer wapen, tegen gerichte grondaanvallen door Geallieerde vliegtuigen. De Luftwaffe gebruikte ze in de Leichte FlaK Abteilungen, voor het beschermen van vliegvelden. De Wehrmacht Heer en de Waffen SS gebruikte ze voor het beschermen van hun eenheden op de grond nabij het front, het zij op enige veilige afstand.
Het kanon werd al snel ook ingezet voor acties op de grond. Met name aan het Oost front gebeurde dit en op beperkte schaal ook aan het West front door de Luftwaffe regimenten van het III FlaK Korps van Wolfgang Pickert. Tegen het einde van de WW II waren er bij de gehele Duitse Wehrmacht nog zo'n 123 stuks actief op 1 maart 1945.
 

De half track Sd.Kfz.7 was veruit het meeste in omloop, als tractor voor 8,8 cm FlaK kanonnen. Van dit type alleen al zijn er ruim 8000 exemplaren gemaakt. De Sd.Kfz. 7/1 en 7/2 uitvoeringen waren circa 2000 stuks redelijk vertegenwoordigd, de overige uitvoeringen zijn op kleine schaal gebouwd.

 

Foto 1. en 2. Deze Sd.Kfz. 7/2, de 3.7 cm FlaK 36/37/43 auf Selbstfahrlafette, staat in het depot van het in Brussel gevestigde Koninklijk Leger en Tank Museum. Het depot is in Kapellen, alwaar een aantal militairen en vrijwilligers werkt aan het onderhoud en de restauratie van diverse militaire voertuigen. Dit voertuig verkeert nog in geheel originele staat en was ondergebracht bij de Wehrmacht-Luftwaffe. Wat opvalt is dat aan beide zijde de luiken voor de motor ontbreken. Daarnaast valt op dat het voertuig niet beschikt over bepantsering voor op de motor, op de cabine of bij het 3,7 cm kanon. Vrijwel zeker behoorde het voortuig toe aan de Wehrmacht-Luftwaffe, het III FlaK Korps dat onderleiding stond van Wolfgang Pickert. Echter, de markings van de Luftwaffe FlaK regimenten zijn mij niet bekend en kan uit de marker op het voertuig niet afleiden om welk regiment het gaat. Onderzoek wijst uit dat er in België meerdere Luftwaffe FlaK regimenten actief zijn geweest, waaronder FlaK Regiment 18 en 19. Helaas is de herkomst, de geschiedenis en gebruik tijdens de oorlog van dit specifieke voertuig mij onbekend. Het voertuig draagt de markings.